میزان بروز خودآزاری در دانش‌آموزان دبیرستان‌های پسرانه شهر تبریز

زمینه و هدف : خودآزاری رفتاری غیرمهلک است که در آن شخص به طورعمد خود را مجروح می‌کند و یا ماده‌ای را بیش از مقدار نسخه شده مصرف می‌کند. این مطالعه به منظور تعیین میزان بروز خودآزاری و برخی عوامل مرتبط با آن در دانش‌آموزان پسر دبیرستان‌های شهر تبریز انجام شد. روش بررسی : در این مطالعه طولی 1772 (7/13درصد) دانش‌آموز پسر سال دوم دبیرستان‌های شهر تبریز به روش سهمی خوشه‌ای تصادفی انتخاب شدند و دو بار به فاصله یک سال در دو پایه تحصیلی متوالی مورد بررسی قرار گرفتند. در شروع مطالعه (اسفند 1383)، دانش‌آموزان یک پرسشنامه خود ایفای 48 سوالی پاسخ‌گزین را تکمیل کردند. بعد از یک سال (اسفند 1384)، پرسشنامه 10 سوالی دیگری به همان دانش‌آموزان که در سال سوم دبیرستان به تحصیل اشتغال داشتند؛ ارایه گردید تا بروز خودآزاری تعیین گردد. با استفاده از رگرسیون لجستیک عوامل مرتبط با بروز خودآزاری بررسی شد. یافته‌ها : میانگین سن دانش‌آموزان شرکت کننده در مطالعه به هنگام ورود به مطالعه 87/0+-28/16 سال (دامنه سنی 19-15) بود. در طول یک سال، 8/4درصد دانش‌آموزان بروز خودآزاری را ذکر کردند. بیشترین نوع خودآزاری بریدن و سوزاندن بود. پیشرفت در مراحل مصرف سیگار (OR=2.81)، داشتن دوستان نزدیک سیگاری (OR=1.78) و بروز مصرف الکل (OR=2.27) با بروز خودآزاری در دانش‌آموزان ارتباط داشت. نتیجه‌گیری: این مطالعه نشان داد که بروز خودآزاری در این گروه از نوجوانان ایرانی 8/4درصد در سال است. بروز خودآزاری با عواملی مانند سن دانش‌آموزان، وضعیت مصرف سیگار و مصرف الکل ارتباط داشت.